59. Menschen suchen Menschen.

Witajcie :)  Ciekawa jestem co powiecie na taki ciąg dalszy. Kończę pisać 61 rozdział, trochę nadrobiłam, więc z największą przyjemnością wrzucam to. Komentujcie i dajcie znać, że czytacie, wasza obecność jest dla mnie bardzo ważna :*

~ Sinni

59. Menschen suchen Menschen

Bill

Spakowałem podręczną torbę i na końcu wrzuciłem do niej kosmetyczkę. Po krótkim przejrzeniu się w lustrze jeszcze raz przemyślałem, czy to dobry pomysł, ale ostatecznie stwierdziłem, że lepiej wcześniej niż później..

Westchnąłem niezmiernie tym wszystkim przytłoczony. Niedobrze mi się robiło na myśl o spotkaniu z tą wywłoką. Ale jednak była matką dziecka Toma i nie było innej możliwości. To i tak by nastąpiłoby. Teraz, czy później, jeden chuj..

Zszedłem na dół ze swoją walizką. Tom patrzył na mnie z dołu. Kiedyś on nosił moje walizki. Ale nabrałem formy, mięśni. Dorobiłem się już również lekkiego zarysu sześciopaku. Miałem wrażenie, że zaczynam się skrywać pod jakąś maską. Może było w tym trochę z tej teorii. Stawałem się innym człowiekiem. Nie tylko fizycznie. Przede wszystkim psychicznie. A ta psychika determinowała zmiany fizyczne. W tamtym momencie jeszcze nie wiedziałem jak bardzo, ale niedługo miałem się przekonać.

Postawiłem tą walizkę obok walizki brata i założyłem bluzę z kapturem, a potem również i czarne glany, w których moje nogi przyodziane w rurki wyglądały idealnie.

- Tylko jedna? - Zapytał Tom, patrząc na moją walizkę.

- Jadę tam na 2-3 dni, nie na miesiąc – odparłem biorąc kluczyki do swojego Audi A1 Sportsback z haczyka na ścianie. Zdecydowaliśmy się jechać autem po to, żeby nikogo z tamtej strony nie angażować w ten przyjazd. Mieliśmy również zarezerwowany pokój w hotelu.

- Kiedyś na jeden dzień wziąłbyś 3 walizki, bo nie byłbyś pewien, co założysz. - Pokręcił nieznacznie głową.

- Kiedyś – powtórzyłem odrobinę dobitniej i wyszedłem z walizką przejściem do garażu, gdzie wsadziłem ją jedną ręką do bagażnika.

Tom nadal przyglądał mi się, nie widząc w moich zachowaniach nic znajomego. Nic z przeszłości. To byłem nowy ja. W jakim stopniu udawany, a w jakim prawdziwy? O tym dopiero oboje mieliśmy się przekonać.

Wsiadłem do auta, za kierownicę. Tom po załadowaniu swoje walizki usiadł na miejscu pasażera, ja otworzyłem bramę garażową i wjazdową. Ledwo zamknął drzwi, a ja ruszyłem szybko przed siebie. Wyjechałem na drogę i gnałem nią w kierunku autostrady. Miałem na dłoniach stylowe rękawiczki. Makijaż jedynie dodawał mi teraz ostrzejszych rysów, nie miał w sobie nic z pedałowatości, mimo, ze wcale się nie zmienił. Mój wyraz twarzy uległ zmianie. Nie był łagodny. Moja postawa mówiła głośno, że jestem prawdziwym mężczyzną.

Założyłem na oczy okulary przeciwsłoneczne. Pasowały do mojej rozpiętej skórzanej kurtki, stylowej koszulki i całego outfitu. W kwestii mody nic się nie zmieniło, nadal musiałem idealnie wyglądać.

Dynamicznie pozmieniałem biegi i gnałem przed siebie znacznie przekraczając dozwoloną prędkość. Tom milczał, przynajmniej na razie, bowiem widziałem w jego oczach chęć zwrócenia mi uwagi.

Po kilkunastu minutach wyjechałem na autostradę i wtedy dopiero mogłem poczuć pełnie doznań płynących z posiadania samochodu sportowego. Docisnąłem gaz do dechy na szóstym biegu i wyprzedzaliśmy każdego jak leci. Uśmiechnąłem się lekko do siebie. Tom chyba to zauważył, bo powtórzył mój uśmiech.

- Znalazłeś nowy nawyk? - Zapytał, patrząc ukradkiem na licznik prędkości.

- Co masz na myśli? - dopytałem, zmieniając pas swobodnie.

- No.. prędkość. Czy teraz jesteś uzależniony od adrenaliny? - Spojrzał przed siebie na drogę.

- Czy uzależniony.. Nie wiem, Tom. Sprawia mi to przyjemność trochę większą niż ćwiczenia na siłowni – odpowiedziałem wzruszając ramionami. - Ale na pewno to nie jest uzależnienie. Mam zamiar nie uzależnić się już od niczego. I od nikogo – dodałem wyraźnie. - Odwyk za bardzo boli. A każde uzależnienie jest po prostu złe.

Myślał chwilę nad moimi słowami. Dumał i dumał jakby nie potrafił powiedzieć nic składnie i logicznie. Wyczułem, że parę razy chciał już coś powiedział, ale jednak dalej milczał.

- Bill.. ale każdy człowiek potrzebuje drugiego człowieka. Każdy szuka tego drugiego, żeby nie być samotnym – wysłowił się w końcu.

Zlustrowałem uważnie jego twarz. Przez okulary nie widział mojego badawczego wzroku. Potem znów spojrzałem na jezdnię. Nie zauważyłem nawet, że zwolniłem.

- Widzisz, Tom.. a niektórzy tacy jak ty nawet nie szukają, a znajdują – odparłem zaciskając zaraz po tym usta w cienka linię symbolizującą umiarkowaną złość. Docisnąłem znów pedał gazu przyspieszając.

Odwrócił się w stronę okna i przemilczał to. Założył ręce na piersi i „podziwiał” widoki za oknem.

- Chcę do Mc'a na śniadanie – powiedział nagle, gdy zobaczył za ile kilometrów będzie McDonald, wyjmując portfel z kieszeni swoich dość przylegających spodni. - Chcę tosta z serem i pieczarkami i kawę. Latte może być. - Wymienił, czego sobie życzy i położył portfel na środku tak, żebym zapewne miał do niego dostęp.

Bez komentarza zjechałem i zamówiłem mu to co sobie życzył. Dla siebie wziąłem jedynie kawę. Białą z cukrem. Kawa była ostatnio moim paliwem. Bez niej nie funkcjonowałem.

Mało rozmawialiśmy przez ta całą drogę. Miałem wrażenie, ze on się denerwuje nie mniej niż ja. Tak czy siak, tka dziewczyna i jej rodzina była dla niego całkowicie obca. Do tego na pewno nie był mu obojętny fakt, że ja tez tam jadę, że ją poznam. Że będzie mi sprawiało ból uściśnięcie jej dłoni, bo będę sobie wyobrażał, co wtedy razem robili w nocy, będę widział ich razem, możliwe, że również ich pocałunki. Odpędziłem od siebie te dziwne myśli. Musiałem mu pomóc, on pomagał mi wiele razy. Teraz ja byłem silniejszy. Na to, co nadejdzie byłem bardziej gotowy niż on. Ale starałem się tego nie okazywać, chciałem, żeby nadal czuł się silny. To mu mogło teraz tylko pomóc.

* * * * *

W Gdańsku byliśmy około 5 popołudniu. Ju wcześniej zadecydowaliśmy, że po zakwaterowaniu od razu podjedziemy do domu Wiktorii, bo ta się ponoć strasznie niecierpliwiła. Z resztą wydzwaniała do Toma ciągle w samochodzie. Próbował ignorować te telefony, ale i ta słyszałem wibracje.

Załatwiłem wszystko w recepcji i poszedłem w stronę windy nie czekając na ociągającego się bliźniaka, który w końcu mnie w niej dogonił. Gdy drzwi się zamknęły i winda ruszyła, zrobiło mi się jakoś strasznie niezręcznie. Oparłem się o drzwi i patrzyłem przez szklana szybę na panoramę miasta. O ironio.. ile jeszcze razy będziesz mnie wystawiać na próbę?

Przetarłem lekko twarz w próbie odparcia od siebie wspomnień pamiętnego seksu w windzie, gdy ta zatrzymała się między piętrami w hotelu w Berlinie. Niemal do moich nozdrzy powrócił zapach mojego brata, jego rozgrzanego ciała.

Spojrzałem na niego i ku zdumieniu odkryłem, że on również mnie obserwował. To utwierdziło mnie w przekonaniu, że myślimy o tym samym.

Nagle, całkiem niespotykanie poczułem jego ręce przyciskające moje ciało do swojego torsu. Jego policzek dotknął mojego. Nie poruszył się, jedynie tak stał i trzymał mnie mocno. Chyba oboje uznaliśmy, ze słowa są zbędne, bo aż do czasu, gdy głos kobiety nie obwieścił nam, że znajdujemy się na dwudziestym czwartym pietrze, nie towarzyszył nam żaden dźwięk.

Sprawdziłem numer swojego pokoju na kluczu, odsuwając się od niego.

- Ja.. ja mam pokój tutaj.. - powiedziałem wychodząc z windy ze spuszczoną głową. Zerknąłem na niego jeszcze, gdy drzwi windy się już prawie zamknęły. Nie spuszczał ze mnie bolesnego wzroku. Tymi oczami mówił, że kocha..

Odszedłem w stronę swojego pokoju i już w środku umieściłem walizkę pod ścianą.

Szybkie zerknięcie na telefon i sprawdzenie godziny pomogło mi stwierdzić, że mam około 15 minut do zaplanowanej wcześniej zbiórki przy recepcji. Starczyło na załatwienie spraw fizjologicznych, poprawienie makijażu i rozejrzenie się przez okno na miasto. Westchnąłem cicho myśląc o zbliżającym się nieubłaganie spotkaniu. Złapałem za swoją torbę i założyłem na ramię. Wyciągnąłem na chwilę zeszyt i go przewertowałem. Czułem się lekko zagubiony, czegoś mi brakowało. Ale jeszcze nie umiałem sprecyzować, czego..

W recepcji byłem punktualnie. Tom spóźnił się około 10 minut. Na pytanie dlaczego, odparł jedynie, ze Wiktoria zadzwoniła i pytała, gdzie jesteśmy, bo kolacja już prawie gotowa. Nie kontrolując się do końca, wywróciłem oczami i poprawiłem rękawiczki na dłoniach, a potem bez komentarza poszedłem w stronę parkingu, gdzie zaparkowałem.

Gdy oboje siedzieliśmy, uznałem, że to idealny czas na szybkie ustalenie paru rzeczy. Spojrzałem na Toma bystrym wzrokiem, przekręcając się lekko w jego stronę również tułowiem.

- Tom – zacząłem. - Postaram się i dam z siebie wszystko, ale nie umiem obiecać, że to wytrzymam bez wyjścia, aby się przewietrzyć – powiedziałem i odchrząknąłem dziwną gulę w gardle, której wiadomość o obecności wolałem pozostawić dla samego siebie.

Pokiwał głową jakby mówiąc, że nawet i tego nigdy nie oczekiwał. Ale zrobił coś, czego się nie spodziewałem, trzymając dłoń na gałce od skrzyni biegów. Wziął ją dość niepewnie i przysunął do swojego policzka, a następnie musnął ją ustami. Dokładnie tak jakby chciał fizycznie poczuć moją obecność.

- Bill.. - powiedział wzdychając jednocześnie. - Dziękuję – powiedział jedynie i pogłaskał mnie po głowie.

Odsunąłem się nieznacznie i odpaliłem samochód. Wycofałem i pojechałem tam, gdzie prowadził GPS. Chciałem, żeby to trwało jak najdłużej, ale jak na złość wszędzie mieliśmy zielone światła. Nerwowo stukałem palcami o kierownicę. Niepocieszony zauważyłem, że kobiecy głos informuje mnie, że dotarłem na miejsce. Byliśmy przed domkiem jednorodzinnym. Dookoła pełno było takich jak ten. Odpiąłem pas i wysiadłem zanim Tom zdążył mnie zatrzymać, a wiem, że chciał to zrobić. Wziąłem swoją torbę i obszedłem samochód. Gdy Tom wysiadł, zamknąłem auto.

- Prowadź, to twoja przyszła rodzina – nakazałem nie powstrzymując złośliwego wtrącenia.

Uchylił bramkę, która jak się okazało była już otwarta.

A potem nie musiał nawet pukać do drzwi.

Drzwi się otworzyły i czarnowłosa dziewczyna od razu rzuciła mu się w ramiona. Wyglądała na stęsknioną. Odwróciłem wzrok przyglądając się kwiatom w ich ogrodzie. I zwróciłem na nią uwagę dopiero, gdy usłyszałem swoje imię.

- … Bill. Poznaj Wiktorię – powiedział, a ja stanąłem przy nim.

- Bill – mruknąłem dość wyraźnie i podałem jej dłoń. Wtedy po raz pierwszy raz na nią spojrzałem, na jej twarz, jej oczy. Były brązowe.. jak moje. I miała czarne włosy.. tak kruczoczarne jak ja.

Zamrugałem kilka razy oczami. Mieliśmy podobny wzrost, również była szczupła. Teraz zrozumiałem, dlaczego Tom na nią poleciał, gdy się nachlał.. była moim damskim odpowiednikiem.

- Wiktoria – odparła z szerokim uśmiechem.

Pokiwałem lekko głową i wszedłem za nimi do domu.

Sam się zastanawiałem jak potraktować ten fakt, że ona jest tak uderzająco do mnie podobna. Czy to był komplement..? Czy zboczenie?

Nie miałem czasu na dłuższe rozważania, bo zaraz po chwili przedstawiono mi i jej ojca i matkę oraz brata, których imiona obchodziły mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg, więc niezbyt skupiałem się na tym, co mówią. Dopóki zza rogu nie wyszła roześmiana dziewczyna, pewnie w wieku Wiktorii, czyli jakoś kolo 17 i uśmiechnęła się do mnie. Do nikogo innego tylko do mnie, w specyficzny sposób. Miała miedziane włosy, lekko kręcone, do pasa. Zielone oczy błyszczały niedawnym śmiechem. Długie rzęsy, długie nogi, lekka opalenizna widoczna na dekolcie i twarzy.

- Jestem Julia – powiedziała znów obdarzając mnie tym uśmiechem za milion dolarów. - Ty na pewno jesteś Bill. - Zachichotała i uścisnęła lekko moją wyciągniętą i jeszcze oniemiałą, jak i jej właściciel, dłoń. Ucałowała mnie w policzek i po chwili tuszując śmiechem zawstydzenie wytarła mi różową szminkę z policzka.

- No tak, właśnie. To jest moja najlepsza przyjaciółka Julia – wytłumaczyła Wiktoria, a ja skinąłem głową.

Po chwili czarna wzięła Toma za rękę i poprowadziła go w stronę (jak poprawnie mniemałem) jadalni. Julia złapała mój nadgarstek i podążyliśmy za nimi. Zostałem usadzony dość daleko od brata, ale za to obok Julii. Z drugiej strony miałem brata tej czarnej. Zdawało mi się, ze miał na imię Marcin, mniejsza z nim.

Dziwne uczucie wewnątrz mnie sprawiało, że nie mogłem odkleić wzroku od tej dziewczyny. Była piękna. Jak z okładek magazynów. Widziałem ją w milionie różnych kreacji, które widziałem na pokazach. Ale to było inne.. pierwszy raz w życiu patrzyłem na jej dekolt i zastanawiałem się jaki ma rozmiar biustu. Pierwszy raz jak prawdziwy facet ukradkiem przyglądałem się jej długim nogom w miejscu gdzie uda zaczyna okrywać spódniczka. Oblizałem się nieświadomie.

W czasie przyglądania się jej, sięgnąłem po sałatkę i sobie nałożyłem. Wziąłem widelec do dłoni i wsuwając pierwszy kęs do ust chciałem spojrzeć na brata, jednak nie było go przy stole. Umknęło mi, gdy razem z Wiktorią zniknęli z pokoju jeszcze zanim ktokolwiek ruszył jedzenie. Wiedząc, że i tak nie mam wpływu na to, co teraz robią lub mają zamiar robić sami w jakimś pokoju, zdecydowałem się korzystać z obecności pięknej młodej damy i spędzić miło ten czas na rozmowie.

Zdecydowałem się zacząć od tego czy jest w wieku Wiktorii. Dokładnie w ten sposób, bo nie wypada kobiet pytać o wiek. Odpowiedź była twierdząca tak, jak się spodziewałem. To dało mi jakiś grunt do dalszej rozmowy. A w te klocki nie byłem taki najgorszy. W końcu to niegdyś ja byłem gwiazdką mojego liceum.

- Chodzicie razem do klasy? - zapytałem popijając sok.

- Tak, w sumie to my się już od przedszkola razem trzymamy. - Uśmiechnęła się życzliwie i opowiedziała pokrótce o tym jak się poznały na placu zabaw i jak razem kontynuowały naukę. Co dziwne.. naprawdę słuchałem.

Uśmiechnąłem się, gdy opowiadała. Była taka ekspresyjna. Taka wyrazista. Nie jak niektóre, których następnego dnia się nie pamięta.

Po kolacji zaproponowała wyjście na dwór, do ogrodu. Toma nadal nie było, więc bez ogródek zgodziłem się i podążyłem za nią, gdzie usiedliśmy na huśtawce. Było już całkiem ciemno.

Zaczęła wypytywać o zespół. Jak to się stało, jak powstaliśmy. Mówiła całkiem dobrze po angielsku. Więc mogliśmy się łatwo dogadać. Potem powiedziała nawet parę zdań po niemiecku, co jakoś wewnętrznie bardzo mnie ucieszyło.

Śmiała się dużo, ale nie do przesady. Miała bardzo ładny śmiech. Ubrana była w krótką czarną sukienkę. Na szyi miała kołnierzyk z pereł. Na nogach czarne szpilki, dzięki którym prawie dorównywała mojemu wzrostowi. Wyglądała pięknie.

- A wy teraz.. pracujecie nad nową płytą? Bo Tom mówił, ze nooo.. trasa zawieszona przez tą wpadkę. - Zachichotała i założyła nogę na nogę odsłaniając jeszcze bardziej uda, co podziałało na mnie w wiadomy sposób.

- No trasa zawieszona. Bardzo żałuję, ale nie mam na to wpływu. Z resztą.. straciłem ostatnio serce do piosenek z płyty 483 – dodałem. Jedynie ja i Tom wiedzieliśmy, co się wydarzyło w pokoju 483 w berlińskim hotelu. - A nad nową płytą pracuję. Sam. To będzie coś całkowicie innego. - Spojrzałem w gwiazdy z lekkim niepokojem. - Brak mi jakoś.. inspiracji. Wiesz, mam coś na myśli.. to gdzieś jest w mojej głowie. Widzę codziennie tyle wskazówek.. ale nie umiem tego nazwać, zinterpretować. Potrzebuję czegoś, co mi pomoże..

- Albo kogoś – wtrąciła i uśmiechnęła się lekko się nade mną pochylając.

- Albo kogoś – powtórzyłem i nastała krótka cisza. Spojrzałem na to jak trzyma ręce skrzyżowane na piersi.

Wstałem, zdjąłem z siebie skórzaną kurtkę i nałożyłem na jej ramiona.

- Nie trzeba było.. - powiedziała nieco zakłopotana. Chyba dojrzałem na jej policzkach rumieńce.

- Widzę, ze ci zimno, masz gęsią skórkę – odparłem i przejechałem delikatnie dłonią po jej skórze na ręce i czułem, że jej zimno. - Chodź.. - Objąłem ją delikatnie ramieniem, a ona położyła mi głowę na ramieniu i się przytuliła.

Było to całkiem inne doznanie. Nowe. Ja się kimś zaopiekowałem. Kobietą. A ona mi się podobała.

 Odkrywałem całkiem nowego siebie, Tom. A ty nie mogłeś już nic zmienić. Każdy człowiek szuka innego człowieka.. dla samego siebie, aby nie być samotnym. Już nie mogę odnaleźć ciebie. Teraz mogę szukać już tylko kogoś innego.