47. Prolog: Everybody says that time heals the pain.

Ruszamy z III Tomem. Chciałabym tylko powiedzieć, że zawieszam MB na czas nieokreślony, bo jeszcze nie wiem, czy wyrobię się z jednym opowiadaniem, a co dopiero z dwoma... A przez następne dwa tygodnie nie ukażą sie notki, ponieważ wasza Sinn wyjeżdża na wycieczkę do gorącej Italii. Może natchnie mnie wena i po powrocie nastukam coś szybciutko. Bardzo przepraszam i zapraszam do czytania i komentowania.

Sinn

47. Prolog: Everybody says that time heals the pain.

W jednej ręce trzymał kubek z gorącą kawą, a w drugiej list, który dopiero co przyniósł listonosz. Wrócił do domu, ubrany jedynie w bokserki i szlafrok i rzucił niedbale list, nie patrząc na adresata. Miał lepsze rzeczy do roboty.

Dopił kawę i ubrał jakieś ubrania, nawet nie patrząc na to, czy spodnie pasują mu do koszuli. Przeczesał niedbale długie, brązowe włosy i westchnął z rezygnacją. Dziś mógł je pogładzić ostatni raz. Za godzinę miał wizytę u fryzjera.

Wyciągnął komórkę i zadzwonił do przyjaciela, który miał mu pomóc zmierzyć się z tym koszmarem i razem z nim porzucić przeszłość – ścinając szatynowi włosy.

Blondyn był punktualnie przed ogromną willą swoim czerwonym Porsche i oboje odjechali w kierunku centrum miasta. Nie rozmawiali za wiele. Szatyn był za bardzo zdenerwowany całą sytuacją, by wydusić z siebie cos dłuższego niż „uhm”, „tak” lub „nie”.

Fryzjerka z politowaniem patrzyła na przerażenie w oczach mężczyzny, który przymykał powieki na widok nożyczek, a jego przyjaciel musiał mu trzymać rękę na ramieniu.

Ciach. Ciach.

I po sprawie. Nie ma włosów. Nie ma przeszłości. Co z oczu to z serca? Chyba się przeliczył, wierząc w prawdziwość tego przysłowia, a blondyn zdawał się go dokładnie rozumieć. Oboje nie umieli zapomnieć. A może nie chcieli? W którymś momencie chyba nawet przestali zauważać różnicę.

Wychodząc z salonu szatyn czuł pustkę na ramionach. Było mu tak jakoś lekko na głowie i trochę chłodno. Przejechał dłonią po świeżo ściętej czuprynie i westchnął.

Wsiedli z powrotem do samochodu i skierowali się do domu szatyna.

Blondyn był jak zawsze zamyślony, mężczyzna nie chciał przyjacielowi przeszkadzać we wspominaniu, bo na pewno właśnie to robił. Wspominał. Wydzierał z zakamarków umysłu to, co postarali się schować już parę lat temu.

- Jutro razem wkroczymy w nowy okres w naszym życiu…- powiedział mężczyzna.

- Nigdy tego nie zapomnę. Nie ma takiej możliwości…- odparł właściciel samochodu.

- Już dwa lata… I żadnej wiadomości…- westchnął.

Weszli do domu i szatyn rozwalił się na kanapie w salonie i włączył telewizor, czekając na przyjaciela.

Blondyn poszedł do kuchni zaparzyć sobie kawy. Podniósł gazetę ze stołu, chcąc tym samym zrobić miejsce na kubek i nagle coś zauważył. Leżało pod gazetą i wyglądało niewinnie.

Przyjrzał się kopercie i zmarszczył czoło, a potem, po odczytaniu adresu zwrotnego, ściągnął brwi.

Zapomniał całkowicie o kawie i razem z kopertą przeszedł do salonu.

- Ktoś jeszcze utrzymuje z tobą kontakt z Hamburga?- zapytał blondyn.

Szatyn spojrzał na niego zaskoczony i zdziwiony jego pytaniem.

- Oczywiście, że nie- odparł pewien swego.- Skąd ci to przyszło do głowy?- Wyglądało na to, ze trochę się zdenerwował.

Przyjaciel rzucił w mężczyznę kopertą i patrzył na jego zmieniającą się minę, gdy czytał adres zwrotny.

- Ale…- zaczął, ale się zaciął. Właściciel willi nie miał pojęcia, co o tym wszystkim myśleć.- To nie może być, Gustav - wydusił w końcu.

Rozerwał kopertę i szukał nadawcy listu.

- Georg?- zagadnął blondyn, chcąc się czegoś dowiedzieć.- Czy to…?- urwał, widząc minę przyjaciela.

Georg spojrzał na niego ze wściekłością i wyrzutem.

- Na darmo ściąłem włosy – burknął i podał list Gustavowi.

Przeleciał szybko wzrokiem po tekście, nie wiedząc, czego się spodziewać i uśmiechnął się na widok podpisu.

- Stawiam dwie stówy, że mu się udało – skomentował i wystawił rękę do kumpla.

- Ja stawiam cztery, że przekonali go do siebie – zaoponował i podał przyjacielowi rękę na znak podjętego zakładu.

- Jakby nie było…- westchnął Gustav.- Musimy się pakować… Chyba wracamy na falę, Geo.- Zaśmiał się.

- A mogłem ten list otworzyć rano…- żachnął się szatyn, ale pierwszy raz od dawna poczuł szczęście.

Teraz trzeba było tylko pojechać do Hamburga i wszystko wyjaśnić. Całe szczęście, że z Berlina droga nie była aż taka długa… Mówią, że czas leczy rany… Jednak żaden z nich nie był co do tego przekonany…