Miłość Boli 1.9.1

Moi kochani, gorrrrące pozdrowienia z Austrii, z Tyrolu! I wstawiam nowy odcineczek, która jak widzicie jest podzielony… Nom, wyszedł mi trochę za długi, a że Marusuś czeka na tą drugą część zapewne, a jest w Pariiiiżuuu, to podzieliłam. A odcinek dedykuję Illusionowi, który w swoim komentarzu ujął wszystko, co dzieje się w opowiadaniu. Betowała Czaki.

~Sin

Miłość Boli 1.9.1

Tom zaprowadził mnie na kanapę i poszedł do kuchni zrobić herbaty. Było około południa, ale nie było słońca na niebie. Chmury zbierały się nad miastem i byłem więcej, niż pewny tego, że w nocy będzie burza.

Usiadł obok mnie z dwoma kubkami gorącego płynu i wręczył mi jeden z nich. Pomarańczowy dla ścisłości.

Patrzył się na mnie uważnie, jakby widział mnie pierwszy raz w życiu.

- Zmieniłeś się… - stwierdził nagle.

Prychnąłem i uśmiechnąłem lekko, rozbawiony.

- A to ci dopiero nowość… Myślałem, że przez te kilka dni już zauważyłeś, że jestem suką.

- Nie to… Masz blond włosy do ramion. Jak ostatni raz się widzieliśmy… - zaczął.

- Jak ostatni raz się widzieliśmy – przerwałem mu - miałeś blond dredy.

Uśmiechnął się i pokiwał głową.

- Masz rację… Mam teraz czarne warkoczyki, tak jak ty miałeś czarne włosy, ułożone w artystyczny nieład lub w nastroszoną czuprynę… - Uśmiechnął się na swoje wspomnienia. - Miałeś konkretny powód, by zmienić uczesanie, które tak ciebie wyróżniało?

Zamyśliłem się na chwilę.

- Myślę, że zerwałem wtedy z przeszłością. Na dobre. Czyli przestałem o tobie myśleć. A ty?

- Nie miałem powodu… Margaret tak chciała… - wyszeptał, spuszczając wzrok.

Zaśmiałem się głośno, prawie wylewając herbatę na siebie, trzęsąc się.

Spojrzał na mnie jak na wariata i zabrał kubek, bym czegoś sobie nie zrobił.

Uniósł brew pytająco.

- Oczywiście… Zapewne nie zauważyłeś, że to ja kiedyś powiedziałem, że dobrze byś wyglądał w czarnych warkoczykach… - chichotałem.

To, jak ona go wykorzystywała było już naprawdę śmieszne.

Sparaliżowało go. Przypomniał sobie. I dobrze. Niech teraz analizuje… Niech trybiki pracują… Bo  jestem pewien, że dojdzie do właściwych wniosków, tylko ile mu to zajmie…?

- Ona… Nabijała się ze mnie, prawda? - Patrzył na swoje stopy, mówiąc cicho. - Za każdym razem udowadniała, jakim jestem idiotą, zostawiając dla dziwki własnego, rodzonego bliźniaka…?

To były pytania retoryczne. Znał doskonale odpowiedź. I ja również znałem. Na oba pytania odpowiedź brzmiała „tak”.

- Pójdę po resztę rzeczy do hotelu i oddam klucz… - wyszeptał niespodziewanie i odstawił kubek.

Wziął kluczyki do samochodu i wrócił do salonu.

- Kupię na mieście kolacje i przywiozę. Nadal lubisz chińszczyznę…?

Skinąłem głową.

- Będę wieczorem, Billy…

Pochylił się i ucałował czubek mojej głowy.

Opuścił mieszkanie i nagle ucichło. Znów byłem sam.

Samotność… Zastanawiam się, w którym momencie przyzwyczaiłem się do niej… Byłem zmuszony…

Wziąłem kartkę i opisałem bratu swoje wspomnienie… Kolejne bez niego… Kolejne bolesne…

Na dworze ciskało błyskawicami. Siedziałem skulony w kącie mojego pokoju i obserwowałem zamęt na zewnątrz przez zamknięte okno. Nie zaciągnąłem zasłon, bo lubiłem te widowisko. Kochałem burzę. W moim sercu od dwóch lat rozgrywała się podobna. Tylko, że tej danej przez matkę naturę nie miałem dość. Nigdy. Tą odpowiedzialną za moje uczucia owszem…

Spojrzałem na muffinkę o smaku czekolady, stojącą na stoliku przed moimi podciągniętymi pod brodę nogami. Wyglądała smacznie. Polana białym lukrem. Był wczesny ranek.

Z każdym grzmotem płakałem głośniej, wiedząc, że zagłuszą one mój ból i cierpienie. Spoglądałem niecierpliwie na zegar i na drugą, identyczną muffinkę na drugim talerzyku. Obok stały dwa kieliszki bursztynowej whisky. Drżała lekko w szkle.

Ocierałem łzy raz za razem i patrzyłem na zegar.

O odpowiedniej godzinie zapaliłem świeczki w babeczkach. Po jednej w każdej.

Wargi mi drżały, gdy podnosiłem do góry dwa kieliszki. Stuknąłem nimi o siebie.

Zegar… 6:20.

- Wszystkiego najlepszego, Tommy… - wyszeptałem do babeczki i zdmuchnąłem świeczuszkę.

Wypiłem kieliszek trunku.

Zegar… 6:30.

- Wszystkiego najlepszego, Billy… - wyszeptałem do drugiej babeczki i również zdmuchnąłem świeczkę.

Opróżniłem drugi kieliszek.

Płakałem coraz głośniej, wręcz wyjąc z bólu, jaki odczuwało moje serce. Trząsłem się, nie umiejąc sobie z nim poradzić. Błagalnie patrzyłem na drzwi do mojego pokoju, które nie miały zamiaru się otworzyć. Ani wtedy, ani nigdy więcej.

- Wszystkiego najlepszego, braciszku… - szeptałem z wielką gula w gardle. - Z okazji osiemnastych urodzin…

Pogrążyłem się w głośnym szlochu i ciemności płaczliwego poranku.

Zostawiłem kartkę na stole w kuchni i poszedłem do łazienki.

Rozebrałem się i wziąłem zimny prysznic. Potrzebowałem ochłonąć. I pomyśleć… I również odpocząć od myślenia.

Bo to nadal bolało. Wspomnienia.

Opuściłem łazienkę i ubrany w bokserki, położyłem się do łóżka. Byłem padnięty mimo, iż było dopiero popołudnie.

Zasnąłem.

Obudziło mnie nic innego, jak dzwonek do drzwi. Oczywiście… Zamknąłem drzwi, a Tom przecież nie wziął kluczy…

Wstałem, choć niechętnie i w bokserkach przeszedłem do drzwi.

Gdy otwierałem zamek, zagrzmiało głośno i błysnęło porażająco.

Uśmiechnąłem się lekko i otworzyłem drzwi.

Tom wszedł do środka z dwoma opakowaniami makaronu po chińsku i wprowadził dwie walizki.

- Spałeś..? - zapytał i pocałował mnie w czoło.

- Byłem zmęczony – odpowiedziałem szczerze.

Usiadłem przy wyspie w kuchni na wysokim stołku i rozpakowałem pudełka z jedzeniem, które były jeszcze ciepłe, jednak postanowiłem podgrzać je w mikrofalówce, co też uczyniłem.

Tom zniknął w garderobie, gdzie wydzieliłem mu w szafie miejsce na ubrania.

Wrócił po kilku minutach i wyjął jedzenie z mikrofali, gdy urządzenie dało znak, że jedzonko jest gotowe.

- Tom… - zacząłem, gdy już chciał usiąść obok mnie. - Mógłbyś iść do salonu coś przeczytać…?

Zrobił zaskoczoną minę i zmarszczył czoło oraz brwi.

Zostawił makaron i wyszedł.

Siedziałem trochę czasu, wpatrując się w pudełka, których zawartość na nowo stygła i szacowałem czas, potrzebny na przeczytanie krótkiego wspomnienia.

Gdy w końcu stwierdziłem, że zabiera mu to zdecydowanie więcej czasu, niż powinno, zaskoczyłem ze stołka i wyszedłem do salonu.

Błyskawica oświetlała jego pochylone nad kartką ciało. Drżał, widziałem to.

Podszedłem bliżej i wtedy zauważyłem, że od światła błyskawic błyszczy coś na jego twarzy. Strumienie łez… Szczerych łez.

Warga mi zadrżała.

Podszedłem do niego bezgłośnie i usiadłem obok.

Zadrżał, mocno przestraszony. Nie usłyszał, kiedy wszedłem.

Spojrzał na mnie z bólem.

- Nasze osiemnaste urodziny… - wyszeptał przerażony.

Spuściłem wzrok.

- Ty… Ty zrobiłeś to tak, jak kiedyś razem planowaliśmy… - szeptał przez łzy, które go dusiły.

Serce mi miękło.

Nauczyłem się trzymać swoje uczucia w ryzach, gdy go nie było.

Gdy się pojawił, lód w moim sercu pękł. Tylko nie miałem wtedy odwagi przyznać tego przed sobą. Teraz już wiedziałem.

- Przecież obiecaliśmy to sobie… - wyszeptałem, czując łzy na moich policzkach.

Wbił paznokcie w kolana.

- Nie masz pojęcia, jak bardzo siebie nienawidzę…

Dotknąłem delikatnie jego ramienia, a on spojrzał na mnie zapłakany.

- Tom… Nie boli mnie już to, co było… Konkretne sytuacje bolały mnie tylko przez chwilę… - szeptałem.

- Więc co cię teraz boli…?

- To, że tych chwil nigdy nie dasz rady naprawić… To mnie boli, Tommy… - zdrobniłem jego imię, jak kiedyś.

Rozpłakał się jeszcze bardziej.

Próbowałem go objąć, ale… ale uciekł do łazienki i się zamknął.

Zrezygnowany wróciłem do kuchni i kompletnie nie mając już ochoty na jedzenie, schowałem je, kompletnie zimne do lodówki.

Poszedłem do sypialni i stanąłem przy oknie.