35. Ich fühl mich besessen. Und verlorn.

Witam wszystkich serdecznie! Mam dwie wiadomości. Dobrą i złą. Pierwsza dobra. Oficjalnie informuję, że mam wakacje, bo… / i tu wchodzi zła wiadomość /  jadę na wycieczkę klasową i nie będzie mnie od poniedziałku do piątku włącznie. Tak więc z tego miejsca przepraszam, ale w tą środę nie pojawi się MB. I jeszcze przepraszam za to, że nie będę w stanie skomentować nowych odcinków, ale nadrobię po przyjeździe, obiecuję. Tak więc… Proszę o komentarze i żegnam się z wami na tydzień. W sobotę po moim powrocie od razu nowy odcinek! Betowała Czaki.

~Sinnlos

35. Ich fühl mich besessen. Und verlorn.

Obudziłem się w pokoju hotelowym. Rozpoczynałem drugi dzień pobytu w Berlinie. To dziś miałem iść do kliniki i zobaczyć „ojca”. Nie powiem, żebym był podekscytowany tym faktem, ale to był jedyny sposób na odnalezienie Toma. A to było bezcenne.

Usłyszałem pukanie do drzwi.

Nie myśląc za długo (czyli za krótko, jak zwykle) otworzyłem drzwi. Sądziłem, że to Gustav i George chcą mnie obudzić.

Po drugiej stronie stał wysoki szatyn. Dopiero się obudziłem i chwilę mi to zajęło, zanim skojarzyłem, że chłopak, którego teraz widzę i chłopak, który poprzedniego dnia zgwałcił mi usta, to ta sama osoba.

Cofnąłem się odruchowo w obawie, że znów mnie zaatakuje.

- Jak dobrze, że już nie śpisz, Tom - uśmiechnął się. - Musimy pogadać.

Wszedł do środka nie czekając na pozwolenie.

Podążyłem więc za nim i usiadłem na łóżku. On rozsiadł się w fotelu.

- Jak mnie znalazłeś? - nie mogłem wyjść z podziwu.

Prychnął.

- Przecież mówiłem, że cię znajdę - fakt, mówił. - Poza tym znasz przecież moje możliwości.

Patrzyłem na niego jak w obrazek, który wszystkich dookoła zachwycał, a mnie nie, czyli jakoś tak… tępo.

- Co się tak na mnie gapisz?! - warknął, a ja spuściłem wzrok. - Tom, na litość boską, chyba nie myślałeś, że odpuszczę? - zaśmiał się gorzko.

- Chyba zaszło jakieś nieporozumienie. - Powiedziałem wyraźnie, nie dając się zdominować.

- Co ty pieprzysz, Tom?!

- No… Właśnie, co do tego… - zająkałem się. - Nie mam na imię Tom.

Zamrugał nerwowo, a jego wyraz twarzy zmienił się diametralnie z pewnego siebie na dość mocno skonfundowany.

- Mam na imię Bill - wstałem. - Bill Kaulitz - podałem mu rękę, a on ją uścisnął. - Prawdopodobnie pomyliłeś mnie z moim bratem - wzruszyłem ramionami.

Zmarszczył śmiesznie brwi.

- Ja jestem Sebastian Fohl - powiedział. - Tom ma brata? - zapytał zdziwiony.

- Jesteśmy bliźniakami, ale poznaliśmy się cztery miesiące temu. Nasi rodzice nas rozdzielili - wytłumaczyłem pokrótce. - Po co szukasz Toma? - zapytałem ciekawy.

Uśmiechnął się złośliwie.

- Rzucił mnie przed tym swoim wyjazdem, ale ja nie pozwoliłem mu odejść - powiedział tonem rozdrażnionej księżniczki. No dobra… Ja tak często mówiłem. - Chyba wiesz, że jest gejem, nie? - uniósł brew na brak mojej odpowiedzi.

- Tak - skinąłem od razu głową. - Jednak nie wspominał o tobie. Mówił, że… - zmyśliłem się. - Że jego dziewczyna go zdradzała z jego kumplem.

Zaśmiał się w rozbawieniu.

- Teraz tylko pytanie, czy w tej historyjce byłem kumplem, czy dziewczyną - chichotał.

- Czyli to nie jest prawda? - zadałem pytanie z nadzieją, że zaprzeczy. Czyżby Tom mnie okłamał?

- Oczywiście, że nie! - podniósł się i usiadł obok mnie. Nagle dziwnie się poczułem siedząc obok niego w samych obcisłych bokserkach. - Hmm… - zamruczał. - Smakowity z ciebie kąsek. I ładnie ci bez makijażu. Jesteś gejem? - zapytał wprost.

- Tak - potwierdziłem, bo przecież nim byłem. Nic się akurat w tej kwestii nie zmieniło.

- Prześpisz się ze mną? - zapytał, patrząc mi prosto w oczy, a ja czułem, jak piekę buraka.

- Nie interesują mnie jednonocne przygody, a poza tym podobno szukasz mojego brata - obruszyłem się tą propozycją.

- Szkoda - wzruszył ramionami. - Tom nigdy nie pozwolił mi wsadzić, a jak już coś robił, to tylko ręką. Ja się przynajmniej odwdzięczałem ustami… - westchnął.

Zarumieniłem się po czubki uszu. Był jeszcze bardziej bezpośredni niż Luc! Kurwa, jak zaraz czegoś nie odpowiem, to nigdy już nie uda mi się zagrać przed nim Gwiazdeczki.

- Pod pewnymi względami jesteśmy tacy sami. Prawdopodobnie dużo straciłeś, bo mój partner nie potrzebował dużo czasu, żeby dojść pod moim językiem. - W sumie nie do końca skłamałem. Nie powiedziałem tylko, że mój partner to mój brat, ale jakie to ma znaczenie…

- Czyli masz chłopaka? - uniósł brew.

- Mówiłem, że jednonocne przygodny mnie nie interere - przypomniałem mu.

- To gdzie on teraz jest?

- Hmm… - pomyślałem przez chwilę. - Można powiedzieć, że.. no… zwiał.

Prychnął i zaczął śmiać się na całe gardło.

- Spoko jesteś… - poklepał mnie po ramieniu. - Sorry za wczoraj. To co ty właściwie robisz z Berlinie? Bo rozumiem, że tu nie mieszkasz, skoro jesteśmy w hotelu.

Pokręciłem głową na „nie”.

- Tak właściwie to szukam Toma - wyznałem.

Zamilkł.

- Czyli tu jest? - zapytał poważnie.

- Nie mam pojęcia. Wiedziałem, że mieszkał w Berlinie, więc tutaj przyjechałem. Nie widzieliśmy się trzy tygodnie. Dość mocno się pokłóciliśmy. Chcę go znaleźć.

- I zacząłeś od spacerów po ulicy? - uśmiechnął się szeroko.

- Właściwie, to kierowałem się do kliniki, w której leży ojciec Toma.

- Czytaj: „wasz ojciec”.

- W sumie to tak, ale w życiu go tak nie nazwę… - zamyśliłem się. - A wy? Jaka jest wasza historia? - zapytałem.

Westchnął, zamknął oczy i położył sie na łóżku.

- Ale zajebiście pachniesz… - wciągnął powietrze.

- Do rzeczy, to może cię pocałuję – mruknąłem, grając pewnego siebie.

Otworzył szeroko oczy i uśmiechnął się.

- Widzisz? Jak chcesz to potrafisz… - wymruczał zmysłowo. - A więc zacznijmy od początku…

…Poznaliśmy się w dość nietypowy sposób. W sumie to nie powinienem nazywać tego „poznaliśmy się”. Tak naprawdę to go zaatakowałem na ulicy. Byłem pijany oraz naćpany i wracałem właśnie z jakiegoś gej - klubu, którego w tym momencie za żadne skarby świata bym nie zidentyfikował. Możesz się śmiać, ale mimo iż to ja na niego.. No cóż, nazwijmy to „napadłem”, bo raczej się na niego z impetem zatoczyłem, to on położył mnie na ziemi jednym ciosem. Szczerze? Nie wiem, co by się ze mną stało, gdyby nie zabrał mnie do domu. Byłem w jednej z najgorszych ulic Berlina… Tom… On zaopiekował się mną. Zostałem u niego dopóki nie wytrzeźwiałem. Następnego dnia zwiałem, zanim on się obudził.

Byłem strasznie wściekły, że mimo mojego stanu, on się mną zajął. Wkurzył mnie, naprawdę. I chciałem o nim zapomnieć. Na tamtym etapie nie wiedziałem jeszcze nawet, jak miał na imię. I to mnie chyba wkurwiało najbardziej, bo jak mogłem nienawidzić osobę, której imienia nie znałem? To tak, jakby nie istniał.

Ale po pewnym czasie zapomniałem o swojej wściekłości i bezosobowej nienawiści. W tym czasie zmarła moja matka, a ojciec znalazł sobie kogoś innego... W sumie to sam już nie wiem, co było pierwsze… To nie jest najlepszy okres w moim życiu. W sumie to stary kazał mi wypierdalać z domu. Powiedział, że tolerował mnie tylko ze względu na matkę. „Mnie”, czyli geja, jeśli jeszcze nie rozumiesz, Bill… Nasi ojcowie byli bardzo podobni… Ale to jeszcze nie o tym.

Nasze drugie spotkanie wkurwiło mnie na nowo, no! Znowu mnie uratował przed pewną śmiercią lub przynajmniej okaleczeniem.

Szedłem ciemną ulicą, znów najebany na maksa. Było mi obojętne, co się stanie. Adrenalina robiła swoje, a i alkohol zdecydowanie dodawał mi odwagi. Miałem zamiar wspiąć się na dźwig na budowie, a potem skoczyć na betonowe podłoże. Szczerze? Nie miałem szans na przeżycie. Ale też nie chciałem żyć. Do czasu w każdym bądź razie…

Wspiąłem się na pierwsze trzy metry i poczułem pociągnięcie za nogawkę. Nie miałem siły by się trzymać i jestem pewien, że spadłbym jeszcze zanim wspiąłbym się na szczyt.

Spadłem… w jego ramiona.

- Co ty znowu odpierdalasz, co? - warknął na mnie.

Nic nie odpowiedziałem. Właściwie, to nie wiedziałem, co mógłbym powiedzieć. Zabrakło mi języka w gębie.

- Idziesz do mnie, a jak znowu zwiejesz rano, to jak tylko cię znajdę, sam cię zepchnę z jakiegoś urwista! - zagroził mi.

Był wściekły.

- Nienawidzę cię! - wyjęczałem, odpływając.

- Nawet nie wiesz, jak się nazywam - pokręcił głową z politowaniem i wyraźnie rozbawiony.

Obudziłem się w jego mieszkaniu. Byliśmy sami, bo jego stary był w pracy.

- Jak się czujesz? - to były jego pierwsze słowa.

Siedział obok mnie. Najwyraźniej mnie pilnował, bo wiedział, że jego groźba nie wywrze na mnie żadnego wrażenia.

- Pić… - wysyczałem.

Głowa mi napierdalała i przeraźliwie mnie suszyło.

Zaśmiał się, ale podał mi butelkę wody i tabletki na kaca. Cały litr wody znalazł się w moim organizmie w niecałą minutę.

- Jak się nazywasz? - zadał inne pytanie, gdy już byłem w stanie mówić.

- Sebastian. A ty? - zerknąłem na niego trochę nawet zawstydzony, co właściwie nigdy mi się nie zdarza.

- Tom - rzekł. - Jesteś gejem - powiedział twierdząco, w ogóle nie czekając na potwierdzenie.

- Swój swojego wyczuje… - zachichotałem, a on tylko skinął głową.

- Pomogło mi raczej zmysłowe jęczenie imienia „Adam” przez sen, ale pewnie masz też trochę racji…

Kurwa, no i znowu mnie zawstydził!

Adam był moim byłym, przez którego zrezygnowałem ze związków na rzecz jednonocnych przygód.

Zaczęliśmy się spotykać, a ja po pewnym czasie stwierdziłam, że Tom sprawił, iż znów się zakochałem. Obiecał mi, że nigdy mnie nie zostawi i nie potraktuje tak, jak Adam. Że mnie nie rozkocha w sobie, a potem nie rzuci. Sprawił, że naprawdę uwierzyłem, że będziemy razem na zawsze. Potem było trochę ciężko po tym, jak ojciec Toma nas znalazł całujących na kanapie. Wiedziałem, że ten go bije i zaczął pić, ale Tom powtarzał, że dla mnie wszystko zrobi, a ja mu wierzyłem, że uciekniemy, jak tylko będziemy pełnoletni.

No i wtedy pojawiła się przyjaciółka mojej mamy z córką… Chciała mnie wziąć do siebie, gdy tylko się dowiedziała, że ojciec wyrzucił mnie z domu. Do tej pory byłem w domu dziecka, ale często nocowałem u Toma.

Ta dziewczyna miała na imię Katerina. Była zjawiskowo piękna. Była, naprawdę. Miała długie do pośladków, gęste, proste i lśniące włosy. Jej oczy były w barwie jasnego piwa. Czasem, gdy ustawiła się pod odpowiednim kątem do światła, wydawało się, że są żółte. Miała trochę ciemniejszą karnację od twojej, ale i tak była blada. Była trochę niższa od ciebie. Tak o głowę. Miała wspaniały uśmiech, chociaż muszę przyznać, że twój bardziej mi się podoba.

I choć jestem gejem… Ona zwróciła moją uwagę.

Poznałem ją z Tomem. Bardzo się polubili. Tom w tym czasie miał dużo problemów ze starym, bo ten jest homofobem, a przyłapał nas obściskujących się na kanapie. Było mu ciężko, więc po pewnym czasie wpadliśmy na pewien pomysł, żeby… Hmm… W sumie to Katerina na niego wpadła. Chodziło głównie o to, żeby ojciec Toma, znaczy wasz, uwierzył, że nasz związek był tylko eksperymentem. W tym celu Kat udawała dziewczynę Toma.

Parę razy się pocałowali, trochę poprzytulali… Po pijaku przespali się ze sobą. Wybaczyłem, bo nie mogłem go stracić… On ratował mnie przed każdym niebezpieczeństwem.  Poza tym wiedziałem, że Kat nic dla niego nie znaczyła. Co za różnica w co wkładasz, nie? On nawet średnio ją lubił…

Ale ja mieszkałem z nią pod jednym dachem. I ją lubiłem. Nawet bardzo. Nigdy nie interesowały mnie dziewczyny. Uważałem je za nudne i puste, ale Katerina była inna… Była tylko w jednej rzeczy gorsza od Toma. Nie umiała mnie uchronić przed całym złem tego świata. Nie dawała mi pewności, że gdy postanowię się rzucić w przepaść, ona mnie ściągnie na dół.

A ja popełniłem ogromny błąd, Bill. Poszedłem z nią do łóżka, na co wszedł Tom i on… Wiedział, że to nie jest dla mnie bez znaczenia. Że ona jest dla mnie ważna. Bo zbliżyliśmy się do siebie, naprawdę.

Ale tylko on mógł dać mi bezpieczeństwo…

Wyjechał dwa tygodnie później, korzystając z faktu, że stary miał wypadek. Zmienił numer. Zniknął.

- Spalił za sobą wszystkie mosty… - wtrąciłem, przypominając sobie słowa Toma.

Sebastian pokiwał głową i kontynuował.

- Nie wybaczył mi. I nie wybaczy. Ale będę o niego walczyć, bo ja go chyba… kocham go chyba, no! - Zarumienił się. Najwyraźniej mówienie o uczuciach nie było dla niego łatwe.

Siedzieliśmy w ciszy. Analizowałem jego słowa.

- A co z Kateriną? - zapytałem w końcu.

- Wyjechała z Berlina. Mieszka teraz u swojego ojca w Kolonii. Mówił, że tam jest lepsza szkoła i rodzice się uparli, ale ja wiedziałem, że po prostu czuła coś do Toma i nie mogła spojrzeć mi w oczy po tym, co się stało. I pewnie też nie mogła poradzić sobie z myślą, że zakochała się w geju… - Uśmiechnął się smutno.

Obserwował mnie uważnie. Próbowałem poukładać sobie w głowie wszystkie informacje. I porównać kłamstwa z prawdą. Bo… Bo Tom mnie okłamał.  Miał chłopaka, któremu obiecywał wspólną przyszłość, co oznaczało, że go kochał. Więc czy mnie kochał naprawdę, czy chciał sobie ulżyć po zdradzie?

Poczułem dłoń Sebastiana na ramieniu.

- Okłamał cię, prawda? - zapytał cicho.

Kiwnąłem lekko głową.

- Pocałuj mnie, Bill. Należy mi się coś za tę historię – zaśmiał się pogodnie.

Zmierzyłem go wzrokiem pełnym politowania.

- Mój brat, którego a propos szukasz, bo go kochasz, mnie okłamał, a ty chcesz, żebym cię całował?! - wzburzyłem się.

- Spokojnie. - Pogładził mnie po dłoni.

Był teraz całkowicie inny, niż wtedy na ulicy. Był delikatny i miły. I dopiero teraz mogłem pogodzić się z tym, że jest przystojny. W końcu nie mogłem tak powiedzieć o kimś, kto mnie stratował na ulicy! Ale teraz już mogłem…

Czuję się taki opętany… I przegrany… Obezwładnia mnie miłość do Toma. A czuję, jak straciłem jego miłość do mnie…