3. Verschlingt jede Träne die fällt.

3. Verschlingt jede Träne die fällt.

Patrzył się na mnie smutnym wzrokiem.

- Twoja matka od kiedy jest z tym Gordonem?- zapytał.

- Miałem sześć lat jak wzięli ślub, ale mieszkamy z nim tutaj odkąd pamiętam. Miałem chyba trzy lata, jak się poznali.- odpowiedziałem.

- Zazdroszczę ci tego.- oznajmił szczerze, ale bez zawiści.- Zawsze chciałem mieć udaną rodzinę. I brata.- dodał.

Jeśli chciał, żebym się wzruszył, to prawie mu się udało. Posmutniałem. Czułem się niemal winny za to, że ja mam rodzinę, a on nie. Natychmiastowo zmieniłem swój stosunek do niego.

Wpatrywaliśmy się w swoje oczy jak w lustrzane odbicia.

- Jutro na pierwszej lekcji siedzę sam, mamy chemię.- poinformowałem go.- Możesz usiąść ze mną, jeśli chcesz.- chciałem, żeby to zabrzmiało jak okazywanie łaski, ale raczej nie wyszło mi to jak zaplanowałem.

Pokiwał głową.

- Może… moglibyśmy jutro spędzić ze sobą trochę czasu, co?- zaproponował nieśmiało.

To oczywiste, że go onieśmielałem. No i oczywiście, był w domu…. cóż, obcy…

- Jutro mamy z chłopakami próbę, ale…- urwałem, czując, że zabrnąłem za daleko, jednak zignorowałem to i poszedłem dalej.

Wyciągnąłem z szafki nocnej zeszyt i nuty rozpisane na elektryka.

- Myślisz, że umiałbyś to zagrać?- zapytałem podając mu kartkę z moją (naszą) najnowszą piosenką.

Śledził zapiski wzrokiem jakiś czas, zapewne czytając przy okazji zapisany obok tekst.

- To jest świetne…- zaniemówił, czytając tekst jeszcze raz.- Kto wam pisze teksty?

Obruszyłem się trochę i napuszyłem.

- Napisałem to dziś po szkole.- odpowiedziałem.

- Wow…- wydusił z siebie z podziwem dla mojej osoby, co mi oczywiście bardzo schlebiało.- Na pewno świetnie brzmi.

Odchrząknąłem, żeby skupić na sobie jego uwagę.

- No, właśnie… Nie mamy gitary prowadzącej, więc nie mam zielonego pojęcia, jak to brzmi.- przyznałem.

Zamrugał parę razy.

- Rozpisujecie nuty bez gitarzysty?- nie krył zdziwienia.

- George gra na basie, Gus na perkusji, więc ma świetny słuch, a ja intuicję.- wytłumaczyłem.

Myślał chwilę.

- Chcesz, żebym to teraz zagrał?- zapytał.

Wstrzymałem oddech. Było wspaniale posłuchać tego tak, jak powinno brzmieć i to jeszcze pierwszemu z zespołu. I nie ważne, że jeszcze niedawno mówiłem, że nic mu nie ułatwię. Muzyka była całym moim życiem. Jak mogłem nie przytaknąć?

- Ja… Tak…- wydukałem.

Wstał i poszedł do swojego pokoju, z którego wrócił z gitarą i wzmacniaczem.

- Choć do studia.- powiedziałem i go wyminąłem.

Szedł za mną do kolejnego pokoju.

Na miejscu rozstawił sprzęt, podłączył wzmacniacz i spoglądając na nuty zaczął grać pierwsze akordy.

Siedziałem na podłodze w rogu z tekstem i od refrenu zacząłem sobie podśpiewywać pod nosem. Była taka, jaką dokładnie sobie wyobraziłem. Melodia idealnie odpowiadała temu, co leciało w mojej głowie, gdy pisałem tą piosenkę.

Uśmiechnąłem się smutno, gdy skończył.

Spojrzał na mnie pytająco, jakby prosił o ocenę.

Podniosłem się i podszedłem do niego.

- Tom, potrzebujemy gitarzysty.- oznajmiłem głośno.- Prawie wcale się nie znamy, ale może dołączysz do nas, co?- zapytałem niepewnie. Nie byłem przyzwyczajony do proszenia o cokolwiek.

- Jasne.- odpowiedział bez zastanowienia.

Odwróciłem się i podszedłem do drzwi. Cały czas czułem na sobie jego wzrok.

- Tak, wiem, że mam boski tyłek, ale nie musisz mnie rozbierać wzrokiem…- rzuciłem żartobliwym tonem, a on dosłownie zrobił się czerwony i odwrócił wzrok.

- Ja wcale nie…- próbował zaprzeczyć, ale najwyraźniej uznał, że jest bez szans bo zaprzestał prób wytłumaczenia się.

Spojrzał na mnie, w moje oczy.

Wywróciłem oczami i uniosłem brew w oczekiwaniu.

- No, zadaj to pytanie…- powiedziałem. Dziwne, że wiedziałem, o co Dred chce się zapytać i, że w ogóle chce, ale po prostu o tym wiedziałem.- Lepiej teraz niż o piątej nad ranem, gdy uznasz, że za bardzo nurtuje cię odpowiedź, żebyś mógł zasnąć.

Zarumienił się jeszcze bardziej. Nie myliłem się co do treści pytania.

- Bill, czy ty jesteś… No wiesz… Gejem?- wyjąkał w końcu.

- Czyżby teraz boski tyłek znaczył tylko homoseksualistów?- zadrwiłem.- Nie, nie jestem. Przynajmniej o tym nie wiem.- odpowiedziałem.- A ty?- uniosłem brew.

- Ja…- zająkał się.- Ja nie wiem…- wyznał.- Masz kogoś?

Pokręciłem przecząco głową.

- Ja miałem dziewczynę w Berlinie.- powiedział cicho.- Ale zdradzała mnie z moim przyjacielem.

- To chyba już nie przyjaciel.- zauważyłem, a on uśmiechnął się smutno.

- Wolałem wyjechać niż się z nimi użerać.- przyznał.- Bill,- spojrzał mi w oczy i podszedł bliżej.- przyjazd tutaj to dla mnie szansa na nowe życie. Wyrwałem się stamtąd i nie chcę tam wracać.- mówił szczerze, bo i trudnościami w kontroli głosu.- Zawsze marzyłem o rodzinie, jaką ty masz. Zawsze chciałem mieć brata, a myśl, że go mam kilkadziesiąt kilometrów dalej, ale nie mogę się z nim zobaczyć, odbijała mnie.

- A teraz jesteś rozczarowany, bo twój brat farbuje włosy, maluje się i ubiera modnie w specyficzny sposób.- podniosło mi się ciśnienie. Jakim prawem on mógł mnie oceniać?! Idiota!!!

- Nie, ja właśnie chciałem powiedzieć, że bez względu na to, kim jesteś, ja okropnie się cieszę, że w ogóle jesteś.- wyznał.- Matki nie znam w ogóle. Ojca nie chcę widzieć na oczy, bo zawsze tylko wszystko mi utrudniał. Ledwo cię znam, ale jesteś wszystkim, co mam. Jeśli i ty mnie odrzucisz, ja nie będę miał już nikogo innego.- w jego oczach ukazały się łzy.

Wstrząsnęło mnie to, jaki szczery i prawdziwy był przy mnie- osobie, której w ogóle nie znał.

Mimowolnie przytuliłem go. Moje postanowienia o ignorancji poszły spać. Ja… nie potrafiłem postąpić inaczej.

Był ciepły i miękki.

W pewnej zadumie zacząłem głaskać lekko jego dredy.

- Co on ci zrobił, Tom?- wyszeptałem całkowicie nie wiedząc, co się robi, gdy ktoś  nieznajomy wypłakuje się w twoją koszulkę.

Ale czy mogłem go nazywać nieznajomym? Był moim bratem i to nie tylko na papierze. Ja czułem tą więź, naprawdę  ją czułem.

Złapałem go za nadgarstek i zaprowadziłem do swojego pokoju.

Usiedliśmy naprzeciwko siebie na łóżku. Patrzyłem w jego zapłakane oczy.

- Co ci się przydarzyło, Tom?- zapytałem ponownie.

Nie odpowiedział.

Ja nie znałem odpowiedzi na to pytanie, ale moja podświadomość tak.

- Pił?- zapytałem, a jego oczy się rozszerzyły i zaświeciły. Właściwy trop.- Bił cię?- więcej łez. Dedukcja szła mi całkiem nieźle.

Przytuliłem go do siebie.

- Wiesz, że to się skończyło, prawda?- szeptałem. I to tyle z bycia obrażoną na cały świat księżniczką.- Tutaj nic ci nie grozi. Jesteś bezpieczny.- spojrzał na mnie z wyraźną ulgą w oczach.- Dlaczego on ci to robił?- zapytałem.

Spuścił wzrok. Podążyłem za tym wzrokiem i utkwiłem na wybrzuszeniu w bokserkach.

Odsunąłem go lekko od siebie tak, żebym mógł spojrzeć w jego oczy.

- On to robił, bo jesteś gejem, prawda?- zapytałem delikatnie.

W jego oczach zobaczyłem dzikie przerażenie.

Nic nie powiedział, ale ja wiedziałem. Po prostu wiedziałem.

- Mnie nigdy nie stracisz, Tom.- ponownie go przytuliłem.- Niezależnie od tego, kim jesteś.- powiedziałem cicho.- Nie zawsze byłem gwiazdą i najpopularniejszą osobą w szkole. Wiem, jak to jest być innym. Zanim poznałem Gustava i Georga przeżyłem piekło. To oni pomogli mi się pozbierać.- wyznałem.

Niesamowita, jak mogła działać więź braterska. Bliźniacza. Byliśmy połówkami jednego.

On też mnie objął i przytulił się mocniej, a i z moich oczu popłynęły łzy. Pożeraliśmy nawzajem swoje łzy.

- Bill, dlaczego jeszcze…- do mojego pokoju weszła mama i stanęła jak wryta zastając taką scenę. Syna, które zarzekał się być nieprzyjemnym i syna, którego dopiero co poznała.- …nie śpisz…- dokończyła z szokiem wypisanym na twarzy.

Spojrzałem na nią przez łzy, a ona w jednej chwili znalazła się obok nas i mierzyła wzrokiem nasze zapłakane twarze.

- Boże, Bill, co tu się stało?- patrzyła na nas przerażona.

- Nic, mamo…- odpowiedziałem cicho, nie przestając przytulać się do Toma.- Ale nie pozwolę ci już nigdy nas rozdzielić…- wyszeptałem i także w jej oczach stanęły słone krople.

Przytuliła nas do siebie.

- Nigdy nie wybaczę sobie tego, na co się zgodziłam…- wyszeptała.

**************************************

Dorzucam trochę :) W końcu święta, nie?