6. Es ist gegen meinen Willen. Es ist gegen jeden Sinn

6. Es ist gegen meinen Willen. Es ist gegen jeden Sinn.

- Co ty tu robisz?- zapytałem od razu, nie mając jak się nawet zakryć.

Podszedłem najszybciej jak to było możliwe do szafy i wyciągnąłem pierwsze lepsze spodnie (granatowe rurki) i pierwszy lepszy top (biały z czarnymi nadrukami). To, że byłem na boso już mi nie przeszkadzało.

- Nie dokończyliśmy rozmowy.- oznajmił.

- Której?- zadałem kolejne pytanie, jakbyśmy mieli dwa miliony nie dokończonych konwersacji. W rzeczywistości doskonale wiedziałem, o którą mu chodzi.

Usiadłem po turecku na łóżku i przytuliłem poduszkę. Przysunął się do mnie i również usiadł w podobny sposób.

- Najpierw mi powiedz, dlaczego chciałeś zerwać się z w-fu.- patrzył na mnie badawczo.

Uśmiechnąłem się jadowicie.

- Nic ci nie powiem dopóki czegoś nie zjem.- zażądałem.- Zrób coś dobrego.

Pstryknął palcami i wyciągnął zza siebie jogurt brzoskwiniowy.

- Skąd wiedziałeś, że…- nie mogłem wyjść z podziwu.

- Masz brzoskwiniowy błyszczyk, więc uznałem to za wskazówkę.- przerwał mi i wcisnął jedną łyżeczkę jogurtu do ust.

Pomlaskałem parę razy i przełknąłem. Przejąłem pudełeczko i wciągnąłem zawartość w niecałą minutę.

- Teraz mów.- nakazał.

- Nie chciałem się potłuc. No i nie chciało mi się.- odrzekłem wzruszając ramionami.

- W drugie jestem w stanie uwierzyć, ale powiedz mi, dlaczego, skoro nie chciałeś się potłuc, się wywaliłeś?- zrobił minę niedowiarka.

- No bo nie miałem zamiaru się wywracać, tylko powiedzieć, że źle stanąłem, czy coś. Wywaliłem się niezaplanowanie.- wytłumaczyłem.

- OK. Więc, dlaczego nie chciałeś się potłuc?- patrzył mi w oczy.

Westchnąłem.

- Mam w niedzielę sesje zdjęciową dla Calvina Kleina.

- Jesteś modelem?- wydawał się być zaskoczony.

- W wolnej chwili.- odrzekłem.- Średnio jedna sesja tygodniowo.

- Wow.- pokiwał głową.- Rzeczywiście jesteś Gwiazdeczką.- uśmiechnął się słodko.

Czekaj, jak?!!! Słodko? Od kiedy określam tak uśmiech mężczyzny?!!!

- Raczej zasłużyłem na ten tytuł.- napuszyłem się.

Zaśmiał się.

- A teraz to drugie.- zażądał.

Spuściłem wzrok. Mogę się założyć, że spłonąłem rumieńcem.

- Daj spokój, Billy.- zdrobnił moje imię.- Powiedziałem ci, że ojciec mnie bił, bo jestem gejem. Co może być bardziej upokarzającego?- uśmiechnął się zachęcając mnie do wypowiedzi.

- Ja…- zawahałem się. No, dawaj, przecież to twój brat!- Ja nigdy nie miałem dziewczyny, Tom…- wyznałem szeptem.- Nigdy nikogo nie całowałem, z nikim nigdy… no wiesz…- nie dokończyłem. Czułem się cały różowy ze wstydu.

Tom mnie mocno przytulił.

- No i czego się tu wstydzić?- zapytał.- Po prostu jesteś taki bezpośredni w tych rozmowach, szczególnie z tym całym Luc’iem… Pomyślałem, że masz niezły bagaż doświadczenia.- zapauzował.- Sorry… Tu dokładnie nada się powiedzenie: ”nie oceniaj książki po okładce”.- odsunął się i spojrzał mi w oczy.- A nie przeszkadza ci to, że się tak do ciebie otwarcie przystawiają?

Prychnąłem.

- Musiałbym się do nikogo nie odzywać.- odpowiedziałem.- Nie znam w szkole osoby, która by chociaż raz ze mną nie flirtowała, czy nie zarywała do mnie bardziej jednoznacznie.

- I chłopacy i dziewczyny?- uniósł obie brwi, a ja skinąłem tylko głową.- To ty się lepiej dookreśl. Będziesz miał o połowę mniej problemów.- zaśmiał się.

-  I jak mam to niby sprawdzić twoim zdaniem?- naburmuszyłem się.

- No, mogę cię pocałować.- palnął bez zastanowienia, ale chyba szybko zrozumiał swój błąd, bo zaczął się wycofywać.- Znaczy… ja…

Tak, zdecydowanie był słodki, gdy się jąkał.

Na jego propozycję poczułem ukłucie w podbrzuszu. Czyżby to był znak?

Zarumieniłem się i wstałem z łóżka. Dosłownie jak oparzony.

- Przepraszam… To było głupie.- wyszeptał, a ja skinąłem jedynie głową, przyznając mu rację.

- Pozwól, że sam to ustalę.- powiedziałem próbując ukryć jakiekolwiek oburzenie i usiadłem na fotelu, zakładając nogę na nogę.

- Jasne…- odrzekł i zapadła nieprzyjemna cisza.

Wpatrywałem się w niego intensywnie, a on jakby uciekał wzrokiem od moich oczu, jednak, gdy tylko w nie spojrzał, to ja spuściłem wzrok i role się odwróciły.

Nie potrafiłem zrozumieć, jaki impuls kazał mu powiedzieć coś takiego. Bo przecież byliśmy rodzeństwem, a ja nie byłem gejem. No nie?

Wyszedł z pokoju bez słowa, a ja zająłem się odrabianiem lekcji. Miałem do napisania jakieś wypracowanie na niemiecki, więc wolałem się za nie od razu wziąć, wiedząc, że nie będę miał czasu w weekend. Wrzuciłem temat do Googli i ściągnąłem jakąś pracę. Pozmieniałem trochę konteksty zdań, dorzuciłem inny wstęp i po dwóch godzinach udoskonalania ideału miałem gotową pracę domową na poniedziałek. Aż dziwne, że chciało mi się za nią zabierać już w środę. Pewnie zrobiłem to podświadomie, żebym nie musiał myśleć o Tomie i tej cholernie dziwnej sytuacji.

Przez dwie godziny jakoś mi się udało, ale był czas obiadu i musiałem zejść już na dół.

Zebrałem w sobie całą odwagę, żeby spojrzeć bliźniakowi w oczy i wyszedłem z pokoju, kierując się do jadalni.

Gordon, który pracował w domu siedział przy stole. Mama też musiała niedawno wrócić, bo słyszałem jak nuci jakąś piosenkę w kuchni, krojąc warzywa. Tom również czekał już na posiłek. Siedział w tym samym miejscu, co na śniadaniu – najbliżej mnie.

Uśmiechnął się, gdy mnie zobaczył. Byłem zbyt zaskoczony jego reakcją by wywołać jakąkolwiek u siebie. I chyba stwierdził, że jestem zły, bo posmutniał.

- Nie złość się, Billy. Przepraszam…- wyszeptał, nachylając się do mojego ucha.- Nie miałem nic złego na myśli.

Gordon był zbyt pogrążony w czytaniu gazety, żeby nas słyszeć.

- Wiem.- odpowiedziałem.- Nie jestem zły.- dodałem szczerze i kontynuowałem.- Po prostu aż tak bezpośrednio nikt mi nic nie zaproponował.

Tom mnie przytulił, a ja wtuliłem się w jego zagłębienie w szyi.

- Wy naprawdę dobrze się dogadujecie.- stwierdził mój ojczym, co sprawiło, że się od siebie odsunęliśmy.

Kompletnie o nim zapomnieliśmy.

- No… no tak.- wyjąkałem jakąś odpowiedź.- W końcu jesteśmy braćmi, nie?

- Bliźniakami.- uzupełnił wyszczerzony Tom.

Gordon się zaśmiał.

- A zarzekałeś się, że uprzykrzysz mu życie.- westchnął rozbawiony.

Oczy tajemniczo mi rozbłysły.

- Skąd wiesz? Może to część planu?- powiedziałem z taką dozą ironii, że nawet idiota by się domyślił.

- Prawdą jest, że jesteś mistrzem intrygi, Bill…- chichotał.

Tom spojrzał na mnie z uniesionymi brwiami, a ja się zaśmiałem. Wyglądał bardzo zabawnie, gdy miał minę niedowiarka żądającego wyjaśnień.

Wtedy weszła mama z miską sałaty, a zaraz przyniosła również ziemniaki, ryż, półmisek z pieczenią, sosy: brzoskwiniowy i truskawkowy i dwa kartony soków: pomidorowy i multiwitamina.

Rozejrzałem się po stole myśląc, co by sobie zjeść. Poczułem piekące pragnienie…

Tom zerknął w moją stronę wyraźnie myśląc o tym samym.

- Co ci podać Bill?- zapytał, ale nie zdążyłem odpowiedzieć.- No już dobra, wiem, że chce ci się pić.- nalał mi multiwitaminy i pochwycił miskę z ryżem.- Nie musisz tak patrzeć, wiem, że trzy łyżki.- nałożył, jak zapowiedział i sięgnął po pomarańczowy sos.- Na środek, czy obok?- zapytał. Uniosłem brew, a on wzniósł ręce w obronie.- Dobra, dobra. Tak się tylko drażnię.- zaśmiał się i polał po środku, układając ślad w uśmiechniętą minkę z oczami.

Uśmiechnąłem się.

- Dziękuję.- powiedziałem grzecznie i podniosłem wzrok. Mama i Gordon patrzyli na nas nie tylko z niedowierzaniem. Widelec ojczyma zawisł dziesięć centymetrów przed jego otwartymi ustami, a mama lała sos mięsny na ziemniaki nawet  nie zdając sobie sprawy z tego, że zaraz wyleje się z jej talerza.- No co?- mruknąłem, a oni jakby się opanowali i włączyli u siebie opcję „play”.

Mama zamrugała parę razy oczami.

- Tom, przecież Bill się słowem nie odezwał…- powiedziała dalej w szoku.

- Nie?- udał zdziwionego.- Ja tam się czułem, jakby doskonale słyszał jego odpowiedzi.

Gordon tez doszedł do siebie.

- Boże, chłopcy, jak wy to robicie?- zadziwił się.- I to działa w dwie strony?

Pokiwałem uśmiechnięty głową.

Po policzkach mamy spłynęły łzy. Łzy szczęścia i nieszczęścia.

Gordon objął ją, czekając aż wszystko wyjaśni, dlaczego płacze.

- Nigdy sobie tego nie wybaczę i wam też zabraniam tego mi wybaczać.- wychlipała.- Jesteście jednością. Rozdzielenie was było wbrew wszystkiemu. Wbrew mojej woli, choć za przyzwoleniem. Wbrew każdemu zmysłowi i racjonalnemu myśleniu. Nie jesteście zwykłymi braćmi. Jesteście bliźniakami.- podeszła do nas i przytuliła do siebie nas obojga, po czym dała po całusie w czoło.- Kocham was…- rozpłakała się jeszcze bardziej.- Cieszę się, że znów jesteście razem…